Tag: การเมือง

“สนามรบไร้น้ำตา” KACHIN : Forbidden Land โดย กรรณิกา เพชรแก้ว นักข่าวไทยที่เข้าถึงใจกลางพื้นที่เขตกบฎคะฉิ่นในพม่า เรื่องเล่าการต่อสู้ของเพื่อนบ้านคะฉิ่นที่มีมาอย่างยาวนาน หลังจากพม่าได้รับเอกราชจากอังกฤษในปี 1947 แม้ว่าพม่าต้องการรวบรวมชนกลุ่มน้อยต่างๆเข้าไว้ด้วยกัน แต่ชนกลุ่มน้อยที่กระจายตัวในประเทศพม่าไม่ได้ยอมรับการอยู่ใต้อำนาจการปกครอง ซึ่งก่อให้เกิดจากปัญหาการต่อสู้ระหว่างชนกลุ่มน้อยกับพม่ายาวนานมาตั้งแต่ปี 1950 หนึ่งในนั้นคือรัฐคะฉิ่น ซึ่งเป็นพื้นที่ที่มีการสู้รบมาอย่างยาวนาน ทำให้ชาวคะฉิ่นในพื้นที่จำเป็นจะต้องหลบภัยสงคราม ก่อให้เกิดปัญหายืดเยื้อที่เป็นผลกระทบต่อประชากรคะฉิ่น เช่นการหลบหนีภัยสงคราม อาหารและยารักษาโรคที่มีไม่เพียงพอ

กฎหมายรัฐธรรมนูญกับประชาธิปไตยไทย โดย วรเจตน์ ภาคีรัตน์ คำอภิปรายใน เวทีสาธารณะ ซึ่งจัดโดย Book Re:public ร่วมกับภาควิชาสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ เมื่อวันที่10 มีนาคม 2555 ณ ห้องประชุมชั้น 2คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ โดยมีวิทยากรประกอบไปด้วย รศ.ดร.วรเจตน์ ภาคีรัตน์,รศ.สมชาย ปรีชาศิลปกุล,รศ.ดร.พวงทอง ภวัครพันธุ์ และมีผศ.ดร.ปิ่นแก้ว เหลืองอร่ามศรี เป็นผู้ดำเนินการอภิปราย สวัสดีครับทุกท่าน เรื่องที่พูดกันในวันนี้คือเรื่องกฎหมายรัฐธรรมนูญกับประชาธิปไตยไทย เป็นเรื่องที่พูดกันได้มากมายหลายมิติ หลายแง่มุม ในส่วนของผม คิดว่าอยากจะพูดถึงเรื่องทั่ว ๆ ไป เรื่องรัฐธรรมนูญกับประชาธิปไตย และเรื่องรัฐธรรมนูญกับเอกลักษณ์ไทย ความจริงเรามีคำพูดว่า “แบบไทย” นี่เยอะเหมือนกัน ผมมีความรู้สึกเสมอว่าคำว่า “แบบไทย” ถ้าเอาไปต่อท้ายคำใด มันมักจะปฏิเสธสิ่งที่อยู่ข้างหน้าอยู่เสมอ อาทิเช่น “ประชาธิปไตยแบบไทย” มันคือไม่ใช่ประชาธิปไตย “ความยุติธรรมแบบไทย” มันคือไม่ใช่ความยุติธรรม สมมุติถ้าท่านต้องการปฏิเสธอะไรให้เอา “แบบไทย” ไปใส่ มันคือการปฏิเสธสิ่งนั้น  ถ้าจะพูดถึงรัฐธรรมนูญกับประชาธิปไตยอาจจะต้องมีเรื่องที่ต้องทำความเข้าใจกันก่อนในเบื้องแรก คือหลายคนเข้าใจว่ารัฐธรรมนูญเท่ากับประชาธิปไตย ความจริงรัฐธรรมนูญกับประชาธิปไตยมันไม่เท่ากัน รัฐธรรมนูญเป็นเพียงกติกาพื้นฐานในการอยู่ร่วมกันในสังคมที่สมมติกันขึ้นมา และถูกจารึกไว้เป็นลายลักษณ์อักษรพร้อมกับสมมติให้เป็นกฎหมายสูงสุด เพื่อทำให้กฎหมายอื่นๆ ต้องอนุวรรตตามหรือกฎหมายอื่นๆขัดแย้งกับรัฐธรรมนูญไม่ได้ แต่สิ่งที่เขียนในรัฐธรรมนูญนั้นอาจจะไม่ใช่ประชาธิปไตยก็ได้…

เมื่อความจริงโดนดำเนินคดีในประเทศไทยยุคกษัตริย์นิยมล้นเกิน โดย ธงชัย วินิจจะกูล  (ดำเนินรายการโดย ภัควดี วีระภาสพงษ์)  บทบรรยายในงานเสวนา ณ ร้านบุ๊ค รี:พลับลิก วันที่ 17 ธันวาคม 2554ชื่อหัวข้อที่ใช้ในการบรรยายจริงคือ “เมื่อความจริง(และนิยาย)โดนดำเนินคดีในประเทศไทยยุคกษัตริย์นิยมล้นเกิน” แต่เนื่องจากเอาเข้าจริงไม่ได้กล่าวถึงนิยายเลยแม้แต่น้อย ในที่นี้จึงขอปรับชื่อหัวข้อเสียใหม่ให้สอดตล้องกับเนื้อหา               เดิมทีผมตั้งหัวข้อไว้ว่าจะคุยสนุกๆ แต่เหตุการณ์ในสองเดือนที่ผ่านมาทำให้ผมชักสนุกไม่ออก หากอาจจะมีคนอยากให้ผมพูดถึงเรื่องอากง พูดถึงเหตุการณ์เฉพาะหน้า อย่างไรก็ตามผมตั้งใจแต่แรกแล้วว่า ผมอยากจะดึงพวกเราออกจากสถานการณ์เฉพาะหน้าออกไปคิดเรื่องประวัติศาสตร์ทางความคิด เรื่องวัฒนธรรมไทยซึ่งเป็นเรื่องที่ผมถนัดมากกว่า ผมอยากจะดึงพวกเราออกจากเรื่องอากง ไปดูเรื่องประวัติศาสตร์ความคิดวัฒนธรรมไทย โดยจะอภิปรายถึงหนังสือสำคัญสักสองสามเล่ม ผมจะโยงให้เห็นประเด็นหลายอย่างที่เกี่ยวโยงกับเรื่อง 112 (ประมวลกฎหมายอาญามาตรา 112) แต่อยากดึงพวกเราออกจากเรื่องอากง ไม่ใช่เพราะเรื่องอากงหรือคนที่ติดคุกไม่สำคัญ แต่เพราะสำคัญ ผมจึงคิดว่าเราน่าจะรู้จักและเข้าใจเกินไปกว่ารูปธรรมของกรณีทั้งหลายที่เจออยู่ทุกวันนี้ น่าจะถือเป็นโอกาสที่เราจะทำความเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นในสังคมไทยมากกว่าเรื่องใครส่งSMS หรือไม่ เขียนอะไร พูดอะไร ถูกจับแล้วถูกดำเนินคดีอย่างไร เรื่องนั้นเป็นสิ่งที่พวกเรารู้ดี มีข้อมูลดีกว่าผมด้วยซ้ำ ผมขอพูดเรื่องที่ไม่ค่อยมีคนพูดถึงหรือพูดถึงไม่มากนักดีกว่า ชื่อเรื่องที่จะพูดในวันนี้สามารถเปลี่ยนไปได้หลายแบบ คือ “ความจริงถูกดำเนินคดี”เป็นการแปลไทยที่ไม่ดีนักจากหนังสือชื่อ Truth on Trial[1] มันมีความหมายในเชิงถูกตรวจสอบ ถูกสอบสวน เพราะว่าผมจะอภิปรายว่าในสังคมไทยนั้น Truth–สัจจะ เป็นความจริงหรือนิยาย สุดท้ายแล้วเราไม่รู้ชัด และเราไม่รู้ว่าเส้นแบ่งอยู่ตรงไหน มันอาจกลับตาลปัตรก็ได้ และเรื่องนี้ไม่ได้มาจากความคิดโพสต์โมเดิร์นเลย แต่ผมจะอภิปรายว่ามีที่มาจากความคิดแบบพุทธแบบไทยๆ ชื่อเรื่องที่จะพูดในวันนี้จึงสามารถเปลี่ยนได้หลายแบบ อาทิ  “Truth on Trial” หรือ “1984 กับนิยายประวัติศาสตร์ไทย”ก็ได้ “สัจจะหรือ Truth ในวัฒนธรรมไทย”ก็ได้ หรือว่า “สังคม 1984 แบบไทยๆ” ก็ได้ แต่หากเราตั้งชื่อเรื่องว่า “สังคม 1984 แบบไทยๆ” เราก็อาจจะขยายความ  “แบบไทยๆ”  อย่างพวกนิยมเจ้าทั้งหลายนิยมใช้ กล่าวคือหมายถึงแบบที่มีพระมหากษัตริย์เป็นประมุข…

กฎหมายรัฐธรรมนูญกับประชาธิปไตยไทย โดย สมชาย ปรีชาศิลปกุล คำอภิปรายใน เวทีสาธารณะ ซึ่งจัดโดย Book Re:public ร่วมกับภาควิชาสังคมวิทยาและมานุษยวิทยา คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ เมื่อวันที่10 มีนาคม 2555 ณ ห้องประชุมชั้น 2คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ โดยมีวิทยากรประกอบไปด้วย รศ.ดร.วรเจตน์ ภาคีรัตน์,รศ.สมชาย ปรีชาศิลปกุล,รศ.ดร.พวงทอง ภวัครพันธุ์ และมีผศ.ดร.ปิ่นแก้ว เหลืองอร่ามศรี เป็นผู้ดำเนินการอภิปราย สวัสดีครับ หัวข้อที่จะคุยในวันนี้ คือเรื่องกฎหมายรัฐธรรมนูญกับประชาธิปไตย โดยผมจะพยายามอธิบายรัฐธรรมนูญและประชาธิปไตยในมิติที่กว้างขึ้นมากกว่าความขัดแย้งที่เป็นอยู่ ในเบื้องต้นหากเราสามารถเข้าใจปัญหาของเรื่องที่เป็นข้อขัดแย้งกันอยู่ ก็อาจจะทำให้เรามองเห็นทางที่จะไปได้มากขึ้น  เรื่องที่จะนำเสนอแบ่งออกเป็น4ประเด็น คือ  ความเป็นการเมืองของสิ่งที่เรียกว่ารัฐธรรมนูญและประชาธิปไตย เพดานความคิดเรื่องรัฐธรรมนูญในสังคมไทย   รัฐธรรมนูญสามฉบับของไทย  เราจะทำความเข้าใจสถานการณ์เฉพาะหน้าได้อย่างไร  ความเป็นการเมืองของรัฐธรรมนูญและประชาธิปไตย  เมื่อพูดถึงการเมืองและประชาธิปไตย คำว่า “รัฐธรรมนูญ” หรือ “ประชาธิปไตย” ในแง่หนึ่งล้วนเป็นคำที่มีภาษาทางการเมือง แม้ว่าจะเป็นกฎหมายหรือเกี่ยวข้องกับกฎหมาย แต่หมายความว่ามันเป็นคำที่เกี่ยวข้องและลื่นไหลเปลี่ยนแปลงได้ ยกตัวอย่างเช่น ความขัดแย้งทางการเมืองไทยที่ผ่านมาไม่ว่าในกลุ่มพันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตย หรือแนวร่วมประชาธิปไตยต่อต้านเผด็จการ (นปช.) ผมคิดว่าเราเห็นคำว่า “ประชาธิปไตย” อยู่ในทั้งสองกลุ่ม คือใครเป็นผู้ที่มีความหมายถูกต้อง ผมไม่รู้หรือไม่เชิงไม่รู้ แต่มันเป็นคำที่สามารถจะมีความหมายที่เปลี่ยนไปได้ หรืออย่างเช่นเวลาเราพูดว่าประชาธิปไตยคืออะไร ประชาธิปไตยตรงข้ามกับเผด็จการ     หรือเวลาพูดถึงประชาธิปไตยก่อน 2475 หมายถึง Republicที่ไม่มีพระเจ้าแผ่นดิน คือคำต่างๆ…

เสรีภาพสื่อในมือกฎหมายบทบรรยายในงานเสวนา ณ ร้านบุ๊ค รี:พลับลิก วันที่ 26 กุมภาพันธ์ 2555 สาวตรี  สุขศรี (ดำเนินรายการโดย ทศพล ทรรศนกุลพันธุ์) ขอกล่าวสวัสดีผู้เข้าร่วมเสวนาทุกท่านอย่างเป็นทางการ และขออนุญาตแบ่งหัวข้อในการพูดให้สอดคล้องกับชื่อหัวข้องานในวันนี้ออกเป็น 5 ประเด็นด้วยกัน  ประกอบด้วย หนึ่ง ว่าด้วยเสรีภาพสื่อ สอง เสรีภาพสื่อในมือกฎหมาย สาม รัฐไทยใช้อำนาจในการจำกัดเสรีภาพสื่อโดยอาศัยกฎหมายฉบับต่าง ๆ สี่ คือ สื่อและอำนาจของสื่อสมัยใหม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง “สื่อออนไลน์” เป็นลักษณะของการตั้งคำถามว่า เหตุใดรัฐไทยจึงกลัวสื่อออนไลน์ และประเด็นสุดท้ายเป็นเรื่อง พ.ร.บ.คอมพิวเตอร์ฯ พ.ศ. 2550 โดยจะอภิปรายให้ครอบคลุมถึงมาตรการอื่น ๆ ด้วยว่านอกจากตัวบทบัญญัติของกฎหมายแล้ว รัฐได้ออกมาตรการอื่นใดอีกหรือไม่ ที่ไม่เป็นมิตรกับเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็น และเสรีภาพสื่อ ประเด็นแรก ว่าด้วยเสรีภาพสื่อ             ในการพูดถึง หรือการจะทำความเข้าใจว่าเหตุใดจึงต้องมี “เสรีภาพสื่อ” และเสรีภาพสื่อนี้แท้ที่จริงแล้วคืออะไรกันแน่  มีขึ้นเพื่ออะไร เราจำเป็นต้องมองให้เห็นความเชื่อมโยงสัมพันธ์ระหว่าง เสรีภาพสื่อ กับ เสรีภาพขั้นพื้นฐานของประชาชนเสียก่อนว่า โดยหลักแล้วประชาชนย่อมมี เสรีภาพในการแสดงความคิดเห็น และเสรีภาพในการรับรู้ข้อมูลข่าวสาร เสรีภาพในการแสดงความคิดเห็นเป็นเสรีภาพขั้นพื้นฐานของประชาชนในอันที่จะคิดและแสดงความคิดนั้นออกมา ไม่ว่าจะคิดเห็นอย่างไรก็สามารถแสดงออกมาได้ในทุก ๆ เรื่อง ในสังคมประชาธิปไตยเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็นถือเป็นพื้นฐานของเสรีภาพประเภทอื่น ๆ ตราบใดที่คนยังไม่มีเสรีภาพในการคิด ในการพูด ในการเขียนเสียแล้ว…